pasar dos 31 aos 32 (cans e +cine)

despois do festival de cans

dos ensaios de "vilamor", da rodaxe de "personal movie"

e das eleccións... :-/

chegou un novo aniversario

e de presente un corazón novo!

un poema de Lois Pereiro

(quería poñer algún fragmento de Conversa ultramarina pero prestei o libro e aínda non volveu... e fozando na rede atopo este poema que eu espacio como me axuda a ser lido. por fin un autor elixido pola academia contemporáneo, un poeta punk! i wish i had met you for i feel like i do...)

somentes
intentaba conseguir
deixar na terra
algo de mín que me sobrevivise
sabendo que debería ter sabido
impedirme a min mesmo
descubrir que só fun un interludio
atroz entre dous muros de silencio


só puiden evitar vivindo á sombra
inocularlle para sempre a quen amaba
doses letais do amor que envelenaba
a súa alma cunha dor eterna

sustituendo o desexo polo exilio
iniciei a viaxe sen retorno
deixándome levar sen insistencia
ó fondo dunha interna
aniquilación chea de nostalxia

a miña primeira escena de sexo no cine

miña nai di que a miña vida é moi emocionante pero que non sabe se ela podería aturala. eu as veces tampouco podo. sonche demasiadas esperas, imprecisións, proxectos que non saen pero recoñezo que cando teño traballo son feliz. gústame chegar a casa e ler o guión, currar os personaxes e pensar como me gustaría que foran. paso horas imaxinando as situacións durante eses días e nas cervexas cos amigos quedo flipada soñando ou repetindo as frases do texto. disfruto moito debuxando o resultado pero o divertido de verdade chega nos ensaios, dándolle vida cos outros actores, probando diferentes cousas e nas rodaxes vendo o "backstage", cando, por exemplo, gravamos 5 nun camarote sen espazo: herr direktor, o dire de foto, o sonidista, o actor sobre unhas alzas e máis eu tirada na cama mentres ana, a xefa de maquillaxe, coloca ben o pelo e bótame enriba a suor ficticia. o prota pregúntame se pode collerme os muslos para empuxar mellor i eu conto ese "chiste" (de engadirlle aos refráns divididos "baixo as sábanas" e "entre as pernas") para romper o xeo na que será a primeira escena de sexo da miña carreira! non se ve nada, non se toca nada, todo é finxido pero é incrible que semelle verdade. logo o striptease: levar dúas bragas e simular que quito unha que xa está fóra de plano... o mellor era que no guión eu só lira na sec. 14 cara de crispación de Chusa (ese é o nome do meu personaxe) e na sec. 27 imaxes da noite pero cando me recolleu Ortiz, de producción, na estación da Coruña e amosoume que no plan viña "Sexo con Chusa" a cara de crispación saiu no coche claro! e trá-la metamorfose no personaxe (vestiario, maquillaxe, perruquería e tatuaxe) e chegar ao peirao gravamos a escena nós: tivemos que manexar a cámara, unha desas canon hd5 polas que devezo, e rodar no solpor coma se fora o mencer... quen me dera ver á miña nai nunha situación coma esa! e volver ver a súa cara cando mirou a tatuaxe!

isto non é un "collige, virgo, rosas"

hoxe aprendín o nome

da pranta da miña infancia

digitalis purpurea

á que eu de sempre

chamaba "campaniña"

logo

tamén me aprenderon

camiñando entre as silvas

que é velenosa

unha pranta mortal

(foto de: http://www.conabio.gob.mx/)

Vukušić na GALICIA ÚNICA

Semella que este mes, o de maio, é o mes das reseñas... Susana mandoume o link da revista que dirixe Xerardo Rodríguez de forma independiente e dan gusto, a verdade, esas pequenas e agarimosas iniciativas persoais... porque visto como está o asunto de mal ou facémolo así ou non se fai que cartos non hai, ou eso din... pero logo ben que gastan nas pegatinas para autobuses e sináis, nas guerras afastadas, nas axudas non requeridas, nas campañas e parvadas...

Penso que ao final despois de ter o xantar e o teito, a saúde e o amor ben atendidos o que fai falta son esas pequenas loitas xustificadas pola beleza. Bótenlle un ollo á iniciativa desa voz tan nosa... cliqueen sobre GALICIA ÚNICA (eu saio no apartado de PERSONAJE --mayo 2011-- pero) espero que se sintan tan felices coma mín paseando por esa galería de retratos da nosa terra e xentiña.

Vuk y "Perversiones y ternuras" en QUÉ LEER (mayo 2011)

re-tratos

cómo me verán?, me pregunto a veces

cuando mis ojos o mi alma contienen algo de humo...

*

(foto by: Sylvestar Vrljić)

Té con Nicolás (I) + Amaro & Iván Ferreiro

Xa había tempo que non tiña ganas de falar de música... os últimos concertos aos que fun foran o de Tony Lomba no Mercado do Progreso da semana pasada, os da festa de Subterfuge na Galileo: No band for Lluvia & Fuzzy white casters de febreiro e o de Siniestro Total en decembro, o último concerto do ano no que podiamos fumar dentro dun teatro. Si. Había tempo xa que non tiña moitas ganas de falar de música pero non me pasa o mesmo si a música sae dunha boa idea, da terraza dun ático no centro de Vigo e aínda por riba é performada por Nicolás Pastoriza e os irmáns Amaro e Iván Ferreiro.

Unha casa pop, con estanterías que recollen biografías musicáis e a obra desordenada de Nick Hornby e un salón con dous ambientes. A mesa con tazas, chai ou café e biscotes, a xente con cervexa i eu, que levo fresas e zume de laranxa para combater a calor. Fóra un céspede, sobre o que descansan, xunta os convidados, un piano, varias guitarras, cadeiras e cámaras de fotos e vídeo. Chegou o día N! O primeiro TÉ CON NICOLÁS.

O sol desfacíase en lume sobre as paredes dun décimo i eu saltaba de conversa cos pes descalzos porque as plataformas que me deixaron para curtir antes da película poñíanme demasiado alta.

Tres magníficos músicos que gravan un disco na terraza e chaman a amigos para compartir a experiencia i eu vou de convidada por sorte e de rebote. Encántanme estes momentos. Sempre sucede que coñezo xente interesante e rabiosa

e conseguen que sinta que a terra por fin se converte na casa. A gusto. Penso que a próxima festa tería que darse máis tarde e con proxeccións... Vexo imaxes reflectidas e noite... Pero seica deixaría de ser té... ou polo menos á hora do té... Non. Hai que respectar a idea nai.

Coma sempre o mellor ven cando remata o concerto e tes ocasión de escoitar aos artistas tranquilos pero aínda sonan dentro os ecos do repertorio.

Uns días máis tarde que podo dicir? Que molaron tódalas cancións e fixéronme sorrir EL DÍA DEL ECLIPSE & LA CANCIÓN DEL TELONERO. Que máis? Que estou abraiada coas dotes compositivas destas tres bestias e a idea paréceme do máis cool.

E que máis? Si. Xa sei. Que tamén podo dicir...

Eu estiven alí!

(fotos by Vuk)