un poema de Lois Pereiro

(quería poñer algún fragmento de Conversa ultramarina pero prestei o libro e aínda non volveu... e fozando na rede atopo este poema que eu espacio como me axuda a ser lido. por fin un autor elixido pola academia contemporáneo, un poeta punk! i wish i had met you for i feel like i do...)

somentes
intentaba conseguir
deixar na terra
algo de mín que me sobrevivise
sabendo que debería ter sabido
impedirme a min mesmo
descubrir que só fun un interludio
atroz entre dous muros de silencio


só puiden evitar vivindo á sombra
inocularlle para sempre a quen amaba
doses letais do amor que envelenaba
a súa alma cunha dor eterna

sustituendo o desexo polo exilio
iniciei a viaxe sen retorno
deixándome levar sen insistencia
ó fondo dunha interna
aniquilación chea de nostalxia