lunes, 10 de octubre de 2011

SEN EMBARGO, QUÉROTE.

escribín un diario invisible durante a rodaxe. foi tan picuda que xa non sei onde estou... pero iso si, medrou un pouquichiño a miña seguridade, tan atomizada ao longo deste ano polo amor non correspondido e por algún director pouco sensible. escribín sen tinta tódolos días, sobre os meus compañeiros e a produción, sobre esas sensacións tan incríbles que ofrece un personaxe tan afastado de mín, sobre a emoción de poder traballar con ilusión en cada sesión cun director que procura a nosa comodidade. agora tócalle a vez ao efecto barranco, xa sabes. é o que me toca tras cada proxecto: aturdimiento dun par de días e tristeza e rabia por non saber facelo mellor, por non saber calar a boca, por botar tantas cousas en falta...marcho a madrid. viaxe rápida. audición mañá. un personaxe de clarín revisado, libre e contemporáneo. non sei se me apetece volver sufrir. diría que si se iso mermara a dor na non ficción. vamos, asinaría agora mesmiño. por favor, que os deuses do teatro me iluminen!